Obvious Child

Arada yalpalayarak da olsa kendi ayaklarının üzerinde durmaya çalışan, aşkta ve arkadaşlıkta dikiş tutturamayan, eğlenceli gençleri anlatan filmlere bayılıyorum. Geçen sene izlediğim Frances Ha’ya hayran kaldığım gibi benzer temayı işleyen Obvious Child’ı da sevdim... Kendi hayatını paylaşarak bir barda stand up yapan ve geçimini böyle sağlayan deli dolu genç bir kızı, Donna’yı anlatıyor film. Donna, aldatılıyor/terk ediliyor, sonrasında yaşadığı ufak çaplı bir bunalımın ardından teselliyi yabancı bir erkekte arıyor. Zilzurna sarhoş olduğu tek gecelik bir ilişki sonrası da talihsiz bir şekilde hamile kalıyor. Bundan sonra Donna’ya körün taşı gibi çarpan bu plansız hamileliğin yaşattığı ruhsal sanrıları ve onun bu durumdan kurtulmak için sarf ettiği çabaları izliyoruz. Başlarda annesinin oldukça yapay gelen soğuk nutukları da Donna’nın hamile olduğunu ona anlatmasıyla daha bir anlam kazanıyor ve o andan sonra anne-kız insanın içini okşayan daha sıcak bir profil çizmeye başlıyor.

Özellikle, Donna’nın arkadaşıyla birlikte hamilelik testini yaptıktan sonra sonucu beklediği 2-3 dakikalık sekans (Donna’nın beyin şovu!) muhteşemdi. Film boyunca en fazla güldüğüm ve eğlendiğim sahneydi o.

Obvious Child’ın sahip olduğu en değerli mücevher: Jenny Slate. O kadar samimi o kadar içten canlandırmış ki, sempatikliğiyle kendine hayran bırakıyor. Sizi bilmem ama ben sorumsuzluğuna rağmen Donna gibi çatlak bir arkadaşım olmasını isterdim açıkçası. Çok eğlenceli bir tip. Başına gelen en büyük sorunda bile etrafına pozitif enerji saçabiliyor. Onun kendini izleyiciye bu kadar sevdirebilmesi de Jenny Slate’in başarısı zaten. Nasıl olur da en azından Altın Küre Ödüllerinde En iyi komedi kadın oyuncusu dalında adaylık alamaz anlayamıyorum. 

Neyse...

Sadete gelirsek, Obvious Child tam manasıyla bir komedi olmasa da, paçalarından mizah akan, insanın içini ısıtan eğlenceli bir film.

Puan: (B+)